STERVEN

oorsprong van het verhaal: ziel in beweging

Ze komen samen achter aan de vijver bij de oude berk, achter aan de vijver. Twee paar volwassen armen zijn er nodig om hem te omringen.
Een ijsvogel zit roerloos op een tak. Samen kijken ze stil, de intens blauw en oranje kleur verbindt hen met de kleurenrijkdom van Marie Anne die overleden is na jarenlange ziekte. Toen ze voor het eerst naar de groep ‘Ziel in beweging ‘ kwam, wist ze dat ze niet lang meer te leven had. De twee laatste keren stond er een ligstoel voor haar klaar, ze wilde zo graag komen, maar het lukte fysiek niet meer.
Ze heeft de groep veel gegeven. In het licht van de dood, verdwijnt banaliteit, neemt men de diepte van het eigen zijn en verdwijnt tevens de zwaarte. Er verschijnt schoonheid en verbondenheid.
Aruna nodigt de deelnemers uit om zich te verbinden met wat Marie Anne hen gegeven heeft. Wat je uitspreekt krijgt adem, mag klinken in de wereld en meetrillen met de lucht, het ruisen van de bomen, de zang van de vogels… Een vrouw drumt terwijl de woorden zich vormen: vrijheid, authenticiteit, moed om te zijn bij wat is, oprechte liefde, aanaarding, kracht om ten volle te leven… zo vele gaven.
Marie Annes aanwezigheid gaf de groep diepgang, verbondenheid, de gesprekken gingen waarover het moest gaan. En nu is ze niet meer.
Het regent zacht, onder de berk wordt je niet nat, de vele lagen zacht ritselende bladeren verstuiven de druppels.
Aruna nodigt de deelnemers uit zich in contact met die vele bladeren en twijgen te verbinden met hun dierbare overledenen. Sommigen vragen aan hen om Marie Anne te verwelkomen, anderen om haar te troosten bij dit afscheid van haar geliefde man en kinderen, of om haar de groeten te doen of de weg te wijzen in het hiernamaals…
Een deelnemer vraagt of elk kan uit te spreken wat zijn visie is op sterven:
ik weet het niet, ik speel gewoon op mijn drum
toen mijn  moemoe stierf, voelde ik haar altijd bij me, met de jaren werd dat minder en soms was ze er weer helemaal terug, mijn moeder was meteen ver weg, mijn vader is ook nog bij me
de dood is voor mij het definitieve einde
een overgang naar een nieuw onstoffelijk leven
…
Zo veel verschillend ervaringen die elk waarheid in zich dragen en ons verbinden met dit grote mysterie.
Ter afronding wandelt elk rond de vijver, sommigen zingen een lied, elk neemt iets mee om neer te leggen bij de hoge spar die richting noordwest uitkijkt over de vijver. Noordwest is op het levenswiel de plek van sterven. Er ontstaat een mooie kring van takken, bladeren, bloemen, dennenappels, vruchten… en plots tintelt er een wonderlijke blijheid in de lucht die hun hart verlicht.
Een witte reiger vliegt over.
Vervuld met mooie beelden nemen ze afscheid.