STERVEN
oorsprong van het verhaal: ziel in beweging
Ze komen samen achter aan de vijver bij de oude berk, achter aan de vijver. Twee paar volwassen armen zijn er nodig om hem te omringen.
Een ijsvogel zit roerloos op een tak. Samen kijken ze stil, de intens blauw en oranje kleur verbindt hen met de kleurenrijkdom van Marie Anne die overleden is na jarenlange ziekte. Toen ze voor het eerst naar de groep ‘Ziel in beweging ‘ kwam, wist ze dat ze niet lang meer te leven had. De twee laatste keren stond er een ligstoel voor haar klaar, ze wilde zo graag komen, maar het lukte fysiek niet meer.
Ze heeft de groep veel gegeven. In het licht van de dood, verdwijnt banaliteit, neemt men de diepte van het eigen zijn en verdwijnt tevens de zwaarte. Er verschijnt schoonheid en verbondenheid.
Aruna nodigt de deelnemers uit om zich te verbinden met wat Marie Anne hen gegeven heeft. Wat je uitspreekt krijgt adem, mag klinken in de wereld en meetrillen met de lucht, het ruisen van de bomen, de zang van de vogels… Een vrouw drumt terwijl de woorden zich vormen: vrijheid, authenticiteit, moed om te zijn bij wat is, oprechte liefde, aanaarding, kracht om ten volle te leven… zo vele gaven.
Marie Annes aanwezigheid gaf de groep diepgang, verbondenheid, de gesprekken gingen waarover het moest gaan. En nu is ze niet meer.
Het regent zacht, onder de berk wordt je niet nat, de vele lagen zacht ritselende bladeren verstuiven de druppels.
Aruna nodigt de deelnemers uit zich in contact met die vele bladeren en twijgen te verbinden met hun dierbare overledenen. Sommigen vragen aan hen om Marie Anne te verwelkomen, anderen om haar te troosten bij dit afscheid van haar geliefde man en kinderen, of om haar de groeten te doen of de weg te wijzen in het hiernamaals…
Een deelnemer vraagt of elk kan uit te spreken wat zijn visie is op sterven:
ik weet het niet, ik speel gewoon op mijn drum
toen mijn moemoe stierf, voelde ik haar altijd bij me, met de jaren werd dat minder en soms was ze er weer helemaal terug, mijn moeder was meteen ver weg, mijn vader is ook nog bij me
de dood is voor mij het definitieve einde
een overgang naar een nieuw onstoffelijk leven
…
Zo veel verschillend ervaringen die elk waarheid in zich dragen en ons verbinden met dit grote mysterie.
Ter afronding wandelt elk rond de vijver, sommigen zingen een lied, elk neemt iets mee om neer te leggen bij de hoge spar die richting noordwest uitkijkt over de vijver. Noordwest is op het levenswiel de plek van sterven. Er ontstaat een mooie kring van takken, bladeren, bloemen, dennenappels, vruchten… en plots tintelt er een wonderlijke blijheid in de lucht die hun hart verlicht.
Een witte reiger vliegt over.
Vervuld met mooie beelden nemen ze afscheid.
HET LIED VAN ROZEMIEKE
DESTRUCTIEMATERIAAL
JE ZELF VERTROUWEN
De eerste vrouw
OERVERLANGEN
DE DIEPTE NEMEN
AFSCHEID OVER DE GRENS
DE OOIEVAAR
GESLAGEN
AARDVADER
DE DROOM AANNEMEN
AFRIKAANSE HUT
DE ZAADGEVER
MOEDER ZIJN
GELE WOLVENOGEN
een hap uit de maan
het moeras
ménage à trois
PANISCH GEDICHT
verloren lopen
GEVOELIG EN GEWETENSVOL
DRIE ZUSSEN
VERGEVEN
geboren worden
VOORGAAN
L’arbe
hartklem
VADER
WEES ECHT EN NIET VERLEGEN
incarneren
MONARKENGRAF
DE ARMEN VAN DE DOOD
de ontheemden
AFSCHEIDSBRIEF
GEKERFDE HANDEN
de tijger
de moedergroep
ooievaarsvrouw
DE KRING SLUITEN
MENSWORDEN
GEBOORTEDAG
EEN DRUPPELTJE MEDICIJN
IN DE VIS
ELF MANNEN IN DE WOESTIJN
Grot
GEVANGEN
MIJN ZUSJE
HEILIGE NACHTEN
DE WATERPUT
mishandeld
GESPREK MET EEN OUDERLING
GEDRAGEN DOOR ILMBJÖRK
hongersex
DE MOED DER WANHOOP
GOUDIEP
HEIMWEE
KEUKENHANDDOEK
MIJMERINGEN BIJ EEN ZIEK VEULEN
HENGSTENDANS
IJSKOUD
REEBOK IN DE WEI
Oude man
GEBROKEN
MIJN ZOON
PAARDENKLANKEN
Ik ben een steen
op verhaal komen
moleculendroom
Liefde
ZOMERDROMEN
IK ZIE HET HARTJE KLOPPEN
De voetwassing
Hoe ik meter word van een ongeboren kind