Aruna zit bij haar mentor. Een beetje bedrukt.
Ze krijgt zo veel mensen bij zich die hun plek niet vinden in deze wereld. Mooie, sterke mensen, met een ontembare energie, mensen die elk op hun manier contact hebben met het wezen van de dingen en van daaruit willen leven.  
Niet zelden lopen ze vast in maatschappelijke structuren,  botsen met hun hoofd tegen de muur,  en sommigen breken of ontsporen totaal…
Wat kan ze doen?

Haar mentor glimlacht.
Ze neemt zijn glimlach in zich op.
Lang blijven ze zo zitten…
tot ze eindelijk ontspant.

Dan spreekt hij:
“Je kent het zelf, die oerkrachten, je leeft hen voor hoe je van daaruit kan leven, met alle beperkingen die erbij horen. En daarin doe je veel voor hen.”
Wat houdt ze van deze man, hij zegt precies wat ze nodig heeft om bij zichzelf te komen. Nu heeft ze ruimte om te vertellen.

“Wat ik recent, neen eigenlijk al een aantal jaar doe, is mensen verbinden met hun oerverlangen en hen dan de woorden geven: ‘Ook al wordt mijn verlangen niet vervuld, het is mijn verlangen.’
Ik heb die woorden jaren geleden opgepikt, bij een leermeester Wibe Veenbaas, maar nu pas kan ik er in alle eenvoud mee werken. Als je mensen verbindt met hun oerverlangen, ook al wordt het niet vervuld, verbind je hen terug met wie ze in wezen zijn en kan het leven weer stromen, ook als het pijn doet.”

Haar mentor luistert zwijgend.
Aruna is nu helemaal begeesterd.
“Een mooie man wil zo graag vader worden en vindt geen vrouw  om samen  een kindje te krijgen. Ik gaf hem de woorden ‘Het verlangen om vader te worden hoort wezenlijk bij mij. En ook al wordt dit verlangen niet vervuld, het hoort bij mij.’  
Het vol toelaten van zijn onvervuld verlangen,  bracht hem  bij wie hij in wezen is: een vader.  Het is wonderlijk.”

Weer is het stil tussen hen, een stilte die bedding geeft aan haar woorden.

“Ik kan zo vele verhalen vertellen.
Eén van mijn cursisten schreef er een mooi gedicht over.”
Ze sluit haar ogen, roept de woorden op en geeft ze adem, zo kunnen ze klinken in de wereld:

“Ik rijs op uit de assen
-zoveel leven waaraan ik me verbrand-
zet mijn voeten in de stroom
heis je op mijn rug
niet gedacht dat juist jij
me vleugels zou geven :
onvervuld verlangen.”