JE ZELF VERTROUWEN

oorsprong van het verhaal: ziel in beweging

“Altijd opnieuw ben ik niet in orde, doe ik niet wat ik moet doen. Ik heb zoveel dromen en realiseer niets. Al heel vaak heb ik hulp gezocht. Ik heb ook al een diagnose ADHD gekregen en ben daarvoor in begeleiding geweest. Maar ik word hoe langer hoe moedelozer.”
Aruna heeft ze al vaak bij zich gehad. Ze heeft en hart voor deze mensen en moet blijvend alert zijn dat hun moedeloosheid niet haar kant op komt.
“Heb je je studies afgerond?”
“Ja.”
“Wat heb je gestudeerd?”
“Handelswetenschappen. Een bachelor.”
“Je studies afronden is toch al heel wat.”
“Toch niet. Ik heb de intelligentie om een master te halen, maar dat heb ik niet gedaan.”
“Wat hield je tegen?”
“En kan me niet aan het studeren zetten, ik kan niet zo lang stil zitten.”
“Dan ben je wel behoorlijk intelligent om toch een bachelor te halen.”
Ze haalt haar schouders op.
Aruna blijft volhouden.
“Ja, als je zonder te veel te studeren een bachelor handelswetenschappen haalt, ben je behoorlijk intelligent.”
“Niet genoeg om een master te halen.”
Aruna kijkt de groep rond: “Zijn er hier mensen die een masterdiploma gehaald hebben zonder veel te studeren?”
Niemand steekt zijn hand op.
“Mijn broer, die heeft zijn master wiskunde gehaald met onderscheiding zonder echt veel te doen.”
“Ok, dan is hij misschien topintelligent en jij gewoon echt intelligent.”
Aruna merkt dat de vrouw aan het afhaken is en laat dit thema even rusten.
“Wat zou je zo graag willen doen in je leven?”
De vrouw haalt haar schouders op.
“Je krijgt een lichte blos op je wangen.”
Ze verdwijnt even in haar stilte, zegt dan toch: “Een theehuisje openen. Ik bak graag. Brood en taarten.”
Haar ogen glanzen.
“Mooi. Wat houdt je tegen?”
“Geld.”
“En wat zou je al wel kunnen doen met de middelen die je hebt?”
“Ik bak graag voor vrienden en familie. Maar ik kom er niet toe.”
“Je komt er niet toe omdat je het jezelf oplegt. Als iets moet, kom je meteen in een falen terecht en dan lukt het niet meer. Je moet je zelf leren vertrouwen, vertrouwen dat jij het wel zal doen in jouw tijd, op jouw manier.”
De vrouw zwijgt, haar gezicht sluit zich
Eén van de deelnemers zegt dat hij dit heel erg herkent. Hij heeft veel begeleiding gezocht, stappenplannen en ander methodes om jezelf structuur te geven.
Niets helpt echt. Zodra er druk komt, blokkeert zijn systeem.
De vrouw haar gezicht klaart op, dit herkent, zo voelt ze zich gezien. Ze glimlacht dankbaar naar de man.
Die glimlach zorgt voor een nieuwe opening.
Aruna weet dat verder op haar inpraten niet zal helpen en besluit een opstelling te wagen.
“Is het goed dat we hier een opstelling rond doen?”
De vrouw knikt.
“Wie mag er jouw theehuisje vertegenwoordigen? Wie jezelf, wie je ADHD?”
De representanten kiezen zelf hun plek.
De representant voor het theehuisje kijkt stralend naar de vrouw.
De ADHD dwaalt wat rond en gaat dan aarzelend naast het theehuisje staan.
Aruna vraagt de vrouw wat het met haar doet om hier naar te kijken.
Ze antwoordt: “Het ontroert me dat het theehuisje er zo vol staat en ik weet dat ik dat niet georganiseerd krijg.”
Toch blijft ze gefascineerd kijken.
Aruna merkt een rilling die over en door haar lijf trekt. De ziel roert zich.
“Mijn zus geeft een verlovingsfeest, ik ga taarten bakken voor het feest.”
“Geweldig. En dwing je zelf niet, leer stap voor stap erop vertrouwen dat jij de dingen zal doen op jouw manier op jouw tijd.”

Na de dag mijmert Aruna nog wat na bij het water. Het schoolsysteem is zo dwingend, voor een behoorlijk aantal kinderen werkt dit niet, ze blokkeren en verliezen totaal hun zelfvertrouwen. Het vraagt veel tijd en volharding van een begeleider om dit zelfvertrouwen te herstellen.
En het kan.