hongersex

oorsprong van het verhaal: gesprek, supervisie

Ze zitten onder de oude berk, achter aan de vijver.
Een oudere vrouw, haar ogen stralen een zacht licht uit, vraagt aan Aruna “Mag ik je mijn verhaal vertellen?”
Aruna knikt enkel, ze wil de stilte die rond deze vrouw hangt niet verbreken.
“Ik heb hem al mijn liefde gegeven. Ik hield van hem, en hij op een bepaalde manier hij ook echt van mij. Maar op een gegeven dag, zonder specifieke aanleiding kon ik het gewoon niet meer. Hij hongerde naar mijn lijf, als een kind naar de moederborst…ik kon hem mijn lijf niet meer geven. We hebben steeds goed kunnen praten, maar hierover viel niet te praten. Elk poging tot gesprek, elk woord hierover, hoe goed bedoeld ook, kwam bij hem aan als een afwijzing.
Ik stond nog wel helemaal open voor tedere lichaamlijkheid, maar mijn lijf kon zijn sexhonger niet meer laven. Het ging niet meer. En langzaam maar zeker stootte hij mijn liefdestoenaderingen af en sloot zich op in zijn schulp.
Toen is hij tantragroepen gaan volgen. Ik hoopte dat er zich zo ook een weg naar mij toe zou openen, maar het was een weg steeds verder bij mij weg. Ik kon hem niet meer bereiken, hij vertrok…
Ik voelde me door God en mens verlaten, dat heeft zo’n drie jaar geduurd.
En op een dag was het gewoon over. Ik werd wakker met de woorden ‘mijn liefde is van mij’, ben naar het bos gegaan, naar een grote eik in wiens gezelschap ik graag vertoef, en heb daar met die machtige eik in mijn rug al mijn liefde voelen stromen. Het was een machtige ervaring en er kwam een diepe rust over mij en een weten dat mijn liefde verbonden is met een heel grote liefde. Een liefde die ik gedeeld heb met mijn man, de vader van mijn kinderen, en een diep weten hoe die ongeschonden uit heel het scheidingsverhaal is gekomen. En ik ontdekte dat ik geen man nodig heb om die liefde orgastisch te beleven, ik kan me ook zelf aansluiten op die seksuele energie en wist dat ik nooit meer de sexhonger van een mens zal laven, ik ben uitgemoederd.”
Ze kijkt Aruna nu vol aan: “Ik wou dit gewoon met iemand kunnen delen want mijn leven is ook eenzaam zonder hem.”
Aruna is zichtbaar ontroerd: “Dank je wel, je verhaal is een groot geschenk. Mag ik dit geschenk delen met de mensen die bij me in supervisie komen? ”
De vrouw knikt ontroerd, tranen schitteren in haar ogen.