HEIMWEE

oorsprong van het verhaal: bij de paarden, opleiding

Aruna zit op een omgehakte boom. Het bos is een slagveld geworden. Bosbeheer noemt men dat. Oude bomen omgelegd, kostbare grond massaal weggegraven… en dat terwijl men weet hoe’n diepe verbindingen de planten ondergronds hebben, hoe ze communiceren en elkaar steunen, hoe lang het duurt voor dit netwerk zich herstelt…
En hoe men weigert deze wetenschap in bosbeheer te gebruiken omdat men verkiest om op korte termijn veel geld te verdienen.
Alle moederbomen zijn omgelegd. De paarden zijn panisch als ze langs dit slagveld rijden.
Overal staan nu draden om de nieuw aangeplante loten te beschermen, ze groeien in functie van de houtfabriek die dit bos geworden is, al decennia lang.
Aruna zal ze niet meer zien opgroeien tot stevige moederbomen, zo veel jaren heeft ze niet meer.
Ze hoort takken kraken en ziet een jongetje op blote voeten. Ze glimlacht naar hem, hij blijft even verstard staan en loopt snel weg. Naar moeder, Aruna ziet haar nu ook met nog een andere jongen. Lange haren, vuile snoetjes, de moeder ontwijkt haar blik en plots verdwijnselen ze.
Het zal nu al meer dan een jaar geleden zijn dat ze hen voor het eerst zag. Stralende ogen, blakend van gezondheid… vrank en vrij. Ze heeft toen een praatje met hen gemaakt.
Uitgeweken naar Portugal, met paard en kar vertrokken, om in de natuur te leven, de Serra da Estrela. Ze gaf haar jongens zelf onderwijs.
Een brand heeft alles verwoest. Nu wonen ze op een camping.
Ondanks hun oerglans zagen ze er ook toen al ontheemd uit. Hoe redden vrije vogels het in deze maatschappij?
Aruna nodigde hen toen uit om mee naar de paarden te komen. Ze negeerden haar aanbod en verdwenen in de struiken.
Die struiken zijn nu omgehakt. Hun oerglans is verduisterd.

De schichtige ontmoeting met de jongen roept herinneringen wakker aan de geschriften van Klaus Ferdinand Hempfling. Waarin hij beschrijft hoe de mens het geestelijke in het paard kan wakker maken en zo  het paard kan doen stralen.
Dat wil ze in haar werk ook doen. Dat zou ze graag betekenen voor dit gezin.
Dat beoogt ze ook in haar opleidingen, het psychische laten ontwaken in het fysische en zo instrument zijn van de schepping.
Ze glimlacht een beetje beschaamd om haar mijmeringen. Is dit hoogdravend? Helpen het geestelijke op aarde te laten incarneren?
En dan is daar Joren, haar geliefde die reeds is overgegaan. Het gebeurt telkens weer: als ze zichzelf fundamenteel in vraag stelt, is hij daar om haar te bevestigen vanuit de geestelijke wereld.
Ze gaat nog even langs de paarden.
En wie weet, misschien.. ooit…hoort het jongetje de roep van de paarden en komt uit de struiken te voorschijn.