GEVOELIG EN GEWETENSVOL

Oorsprong van het verhaal: gesprek

Een vrouw komt voor het eerst naar Aruna, ze is leerkracht en ligt voortdurend in conflict met haar collega’s en weet echt niet wat ze mis doet.
Aruna vraagt haar iets over zo’n conflict te vertellen.
De vrouw knikt aarzelend, neemt dan haar moed bij elkaar en vertelt:
“Einde schooljaar verdelen we de peuters over de drie kleuterklassen, elke klas heeft een groep kinderen van drie tot zes jaar. Mijn collega’s laten zich leiden door hun sympathieën voor een kind en vaak ontstaat dan een woordenstrijd om toch maar hun favoriete kind bij hen in de klas te krijgen. Ik vind dat niet kunnen, elke kind moet even welkom zijn. Bovendien houdt men bij de verdeling slechts in laatste instantie rekening met de vriendschappen die tussen de peuters ontstaan zijn. Zo worden vriendjes van in de peuterklas vaak uit elkaar gehaald. Dus de sympathieën van de leerkracht mogen wel spelen, die tussen de peuters niet. Ik vind vriendschap waardevol, ook al is dat tussen peuters. Hun argument dat peutervriendschappen vaak nog wisselen en dat daarom niet belangrijk zijn, vind ik onterecht Sommigen blijven wel bestaan en als ze stoppen, moet dat bij de kinderen liggen niet bij de leerkrachten.”
Tijdens het vertellen heeft de vrouw een rode blos gekregen, haar ogen zijn vochtig, ze straalt verontwaardiging en ontreddering uit…
“Maak je ook in andere levenssituaties dergelijke conflicten mee?”
De vrouw schrikt wat van de vraag.
Aruna verduidelijkt: “Je eigen innerlijk weten is sterk ontwikkeld, overstijgt bovendien je eigen belang en je richt je handelen daar naar. Maar dat is niet voor alle mensen zo.”
De vrouw wordt weer rustiger bij de bevestiging dat ze gewetensvol handelt.
“Ik vermoed dat je dergelijke conflicten niet enkel op school hebt .”
“Neen, ik heb die al heel lang, als klein meisje al. Wat doe ik mis? Ik streef er juist naar om zo integer mogelijk in het leven te staan.”
“Je doet niets mis. Je bent een mooie, gevoelige, intelligente vrouw die zeer gewetensvol handelt. Wat misloopt is dat je er vanuit gaat dat anderen ook hun eigen belang overstijgen, maar vaak is dat niet zo. Mensen voelen zich dan makkelijke in schuld gezet en dan krijg je strijd.”
Aruna merkt dat er een licht bij haar op gaat, ze antwoordt:
“Ja, ik ga er vanuit mijn collega’s dat ze zich in de eerste plaats richten op het welzijn van de kinderen, maar dat is niet altijd zo. En dan komt ik in strijd terecht. Maar wat moet ik dan doen? Ik wil niet altijd strijden, zo ben ik niet.”
“Het belangrijkste is dat je jezelf leert aannemen als gevoelige, gewetensvolle vrouw.
Sluit je ogen eens en verbind je met je ademhaling … het zacht op en neer gaan van je lijf… dan geef nu net iets meer aandacht aan je uitademhaling, dat is een neergaande beweging, die laat je zakken in je lijf… neem als een soort mantra mee in je ademhaling ‘ik ben een gevoelige, gewetensvolle vrouw’, laat die bij de uitademhaling iets dieper in je lijf zakken…open nu je ogen en blijf innerlijk in contact met ‘ik ben een gevoelige, gewetensvolle vrouw’…”
De vrouw is helemaal rustig geworden.
“Ik heb nog nooit op die manier naar mezelf gekeken. Het is fijn om te ervaren dat er niets mis is met mij. Dat ik gewoon gevoelig en gewetensvol ben.”
Maar hoe blijf ik nu uit de strijd?”
“Door rustig bij jezelf te blijven. Je kan bijvoorbeeld zeggen: ik vind vriendschap tussen peuters waardevol en zou ze zoveel mogelijk samenlaten. En als jullie daar anders over beslissen, heb ik dit aan te nemen. Zo blijf je verbonden met wie jij bent en ga je niet in de strijd.”
Ze knikt bedachtzaam.
“Ik vind het wel lastig om niet op te komen voor wat ik belangrijk vindt.”
“Ik ken een universeel gebed ik waarnaar ik me dagelijks richt:
Grote geest wiens stem ik hoor in de wind en wiens adem alles leven geeft,
schenk me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
schenk me de kracht om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen
en schenk me bovenal de wijsheid om het verschil tussen beiden te zien.”

De vrouw glimlacht, ja, dat is een mooi gebed, dat zal me helpen en ze prevelt nog zoekend naar de woorden: “Grote geest wiens stem ik hoor in de wind en wiens adem alles leven geeft,
schenk me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen
schenk me de kracht om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen
en schenk me bovenal de wijsheid om het verschil tussen beiden te zien.”

“Door je innerlijk te verbinden met wie je bent, vul je jezelf met je eigen energie. Als je goed gevuld bent, komt de energie van anderen niet zo sterk binnen. Is er iemand in je leven bij wie je helemaal jezelf kan zijn?”
“Mijn moemoe, ze begreep me zonder dat ik iets moest zeggen.
Als ik me niet begrepen voelde, riep ze me bij haar: ‘Kom lieveke, trek het u niet aan, die kunnen dat niet verstaan, dat moet gij nog leren.’ En dan gaf ze me stiekem een chokotoff’.”
“Ze is een wijze vrouw. Is ze al gestorven?”
De vrouw knikt.
“Voor je een vergadering hebt met je collega’s kan je misschien even contact met haar maken, dat helpt om bij jezelf blijven.”
“Dank je wel, hier ben ik iets mee.”

Blij dat ze iets voor deze vrouw mocht betekenen, luistert Aruna naar het avondlied van de merel.