Een vrouw komt voor het eerst bij Aruna. Heel haar lijf toont diep verdriet. Na veertig jaar samenzijn wil haar man scheiden, hij begeert haar niet meer, is verliefd op een andere vrouw.
Naast het verlies van haar geliefde, is er de pijn dat haar gezin breekt en ze het ouderlijkhuis verliest als veilige plek voor de kinderen en kleinkinderen.
Het is zo fijn ze de wereld te zien intrekken en te weten hoe ver ze ook gaan, wat ze ook meemaken er altijd hun geboorteplek is waar ze naar terug kunnen keren. Niet dus.
Het is hard hun pijn te zien om het verlies van hun ouderlijk huis.
De pijn slingert deze vrouw naar de poort van de dood. Ze heeft een gedicht geschreven.
Aruna vraagt of ze het haar mag voorlezen.

Wat niet overgaat
is moeder zijn
kind zijn heb ik nog te leren,

moeder zijn is
wat ik ben
de bron waar je steeds
naar terug kan keren.

Raak me daarin
en ik bloed leeg
slechts de aarde
kan het bloeden stelpen.

Wat een rust.

Een tijdlang is het stil. Enkel het knisperen van het vuur.
Aruna zegt: “Wat heb jij je moeder gemist;”
De vrouw knikt: “Dank je wel voor de erkenning.”
“En wat wordt het moeder-wezen weinig geëerd in deze tijd.”
“Ik voel me zo gebroken.”
Aruna weet hoe natuur kan helpen bij groot verlies, je vindt er terug aansluiting bij het leven. Ze nodigt deze moeder uit om mee naar de weide te gaan. Ze ziet dat alles deze vrouw te veel is, dat ze enkel meegaat vanuit de moed der wanhoop.
Ara, een jonge moeder-merrie ligt in de weide. Ze heeft een krachtige zoon, staat zelf wat mager van het vele zogen. Aruna legt zich naast haar in de weide, de vrouw volgt haar voorbeeld. Ilmbjörk, de grootmoeder van de kudde, komt dichterbij en raakt hen even aan met haar hoofd. Een magisch moment.
Als ze terug wandelen vertelt de vrouw: “Zo vreemd, ik voelde me verbonden met hoe moet ik het zeggen… met een grote-moeder-energie…”
Aruna glimlacht.
“Ook al breekt mijn man ons huwelijk en zijn gezin op, ook al verkoopt hij het gezinshuis waar ik zo graag grootmoeder ben, innerlijk zal ik mijn gezin blijven heiligen ter ere van alle verstoten moeders, ter ere van  mijn kinderen.”
Al ziet deze vrouw er nog steeds gebroken uit,  in haar ogen glanst weer vuur.

De mentor van Aruna voegt volgende woorden toe:
“Ontroerend hoe de moeder van binnen een antwoord probeert te stamelen op een koude, liefdeloze hardvochtigheid. Misschien hebben alleen moeder-wezens weet van deze grote-moeder-energie… die gebrokenheid niet kan helen maar wel overstijgen….”