een hap uit de maan

oorsprong van het verhaal: opleiding droomgids

Een man van begin dertig vertelt Aruna een merkwaardige droom.
“Ik wandel in een maanverlicht bos en voel me heel veilig en geborgen. Plots is er een luide knal. Ik word tegen de grond gegooid en kijk naar de maan. Er is een bloedrode hap uit de maan. Mijn wit handtasje is verdwenen.”

Aruna vraagt hem zich te verbinden met maanverlichte bos en de geborgenheid die hij daar ervaart diep in te ademen.
De dromer voelt een diepe ontspanning en een lichte tinteling in heel zijn lichaam.
“Waar in je lijf kan je die het best voelen?”
“In mijn buik.”
Aruna geeft hem even de tijd om zich te verbinden met de ontspanning en de tinteling in zijn buik die hij ervaart als hij het beeld van het maanverlichte bos inademt.
Dan laat ze hem kijken naar de bloedrode hap uit de maan.
Het lijkt alsof alle leven uit hem weg vloeit, hij voelt zijn lijf niet meer.
Aruna stelt een vraag om hem terug in zijn lijf te brengen:
“Waar in je lijf kan je het leven het sterkst voelen wegvloeien?”
“Uit mijn handen en mijn voeten.”
“Kan je zowel contact maken de veiligheid en geborgenheid in je buik als met je handen en voeten waar het leven uit weg vloeit?”
De man knikt.
“Wat ervaar je?”
“Ik voel me weer heel worden, het witte handtasje komt in beeld.”
Aruna vraagt hem naar het handtasje.
“Het is een gewoon witleren tasje dat ik mijn hand moet dragen.”
De man blijft even stil, zegt dan:
“Het bevat mijn identiteit, alle gegevens die maken dat ik ben wie ik ben.”
Aruna vraagt hem het beeld van het tasje diep in te ademen.
Hij kijkt blij en verwonderd.
“Het is mijn identiteit, ik adem mijn identiteit in. Het leven vloeit niet meer uit me weg.”
En dan vertelt de man hoe moeder een accident heeft gehad, een bloeding kreeg en de rest van de zwangerschap moest plat liggen omdat ze hem als foetus dreigde te verliezen.
“Waarom denk ik daar nu aan? Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld.”
“Als ik naar de droom kijk en die verbind met wat die in jou wakker maakt, kom ik tot een volgende beeld: ‘De bloedrode hap zou wel eens voor een bloeding van de placenta kunnen staan. Door de schok van het accident en het bloeden van de placenta ontstond er een levensbedreigende situatie en heeft een ‘excarnatie’ plaats gevonden waarna je psychisch niet meer helemaal geïncarneerd bent, maar een deel van je psychische identiteit als het ware in een handtasje met je mee draagt.
Bewustwording hiervan kan helpen om  te helen, om helemaal te incarneren. Dan hoef je niet meer met een handtasje rond te lopen.”
De man knikt ontroerd.
“Ja dat voel ik. Ik heb vaak het gevoel dat ik buiten mezelf te besta, ik weet niet goed hoe ik dat moet formuleren. Dit gesprek helpt me. Dank je wel.”
“En het heeft tijd nodig. Eén droom kan soms wonderen doen en meestal heeft het opvolging nodig. Dank voor je droom.”