DRIE ZUSSEN

Twee jonge vrouwen komen bij Aruna.
Eén is zeer beheerst en gesloten, ze noemt Els. De andere vrouw, Hilde, wriemelt aan haar handtas en heeft een verontschuldigende glimlach.
Aruna geeft hen een tas thee, een verse kruidenmengeling uit haar tuin. Al is het bijna winter, de salie, rosemarijn en tijm geuren nog groen.
“Zet je maar bij het vuur.”

De jonge vrouwen zwijgen ongemakkelijk.
“Wat brengt jullie hier?”
“We willen elkaar terugvinden, ” zegt Els en werpt een korte blik op haar zus.
“We zijn elkaar verloren,” zegt Hilde, “we zijn met drie, maar ons Sonja zien we niet meer.”
De drie zussen noemen in volgorde van leeftijd Els, Sonja, Hilde.
“Wat is er gebeurd?”
“We maken steeds ruzie,” zegt Hilde
“Ik maak geen ruzie, ik wil alleen dat je moeke niet uitsluit.”
“Is moeke jullie moeder?”
Eénstemmig: “Ja.”
“Daarover maken jullie geen ruzie, ” zegt Aruna glimlachend.
Ze glimlachen aarzelend naar terug.
“En is er ook een vake?”
“Ja.”
“Wat is er gebeurd met moeke en vake?”
“Moeke is verliefd geworden op een jongere man en weggegaan bij vake. Vake is er kapot van, hij is een lieve man zou alles doen om samen te blijven. Zolang hij zoveel verdriet heeft, wil ik moeke en haar nieuwe man niet zien.”
“Maar het is wel je moeder,” repliceert haar zus.
“Ik ben ook moeder maar zou de vader van mijn kinderen nooit zo veel pijn kunnen doen.”
“Waar is Sonja? “ vraagt Aruna.
“Die wil geen partij trekken en blijft weg.”

Het ontroert Aruna dat deze jonge vrouwen naar haar toe komen om elkaar terug te vinden. Ze spreekt dat ook naar hen uit.
Ze knikken met tranen in de ogen.

Aruna legt uit dat scheidingen diep snijden in de ziel van een gezin. Dat doet ontzettend veel pijn bij alle partijen. Degene die weggaat draagt de verantwoordelijkheid voor het weggaan en dat doet pijn. Degene die verlaten wordt zijn wereld stort in, de kinderen raken verscheurd… even lijkt de wereld te vergaan… . Ze zullen nooit meer de vader en moeder zijn die ze geweest zijn.
Mag ik het zo zeggen: “Els verdedigt de plek van moeder als moeder, ongeacht wat er gebeurd is, Hilde steunt vader in zijn pijn, Sonja gaat weg en in het weggaan laat ze zien dat zij er als kind niet verantwoordelijk is voor de breuk…”
Aruna ziet hen knikken en gaat verder:
“Die gevoelens zijn zo heftig dat je ze niet in één persoon kan verenigen.
Het is belangrijk dat jullie elkaars bewegingen respecteren en ze zien als functies van één lichaam. Kijk naar je gezin als één lichaam. Elk van die bewegingen is nodig om jullie diep gekwetste gezin de helen. Het is belangrijk dat jullie niet oordelen over elkaar,in tegendeel, bedank elkaar voor de beweging die elk maakt. Elke beweging vraagt ook een offer en is een daad van liefde.”
De zussen huilen nu voluit en nemen elkaars hand vast.
“Praat hier ook over met Sonja, jullie zus, wat er ook gebeurt, jullie blijven zussen. Ook haar weggaan vraagt een offer en laat zien wat nodig is.”
Ze bedanken Aruna voor haar wijsheid, nu kunnen ze elkaar terug in de ogen kijken.
Aruna antwoordt: “ Ik moet jullie danken. Jullie vraag opende mijn ogen, het is voor het eerst dat ik op deze manier kijk naar een gezin als één lichaam dat tijd nodig heeft om de liefde weer toe te laten met de breuk te leren leven.”

Een maand later krijgt ze een mail: “Lieve Aruna, we zijn met de drie zussen samen een dag gaan wandelen in de Ardennen. Het was heerlijk.”