DESTRUCTIEMATERIAAL

Zomerdromen, een hele week zijn ze hier samen. Mensen van diverse pluimage die naar dromen willen luisteren. De sfeer is ontspannen, intiem en sereen.

Elk heeft zijn eigen plekje gekozen rond de vijver.
Aruna’s plek is bij de oude berk, elke ochtend kan je daar je droom vertellen.
Een man, net op pensioen, is een jaar aan het zwerven en wil een nieuw huis gaan bewonen.
“ Ik ben in een geaccidenteerd landschap, een helling vol destructiemateriaal. Overal viezigheid en smurrie. Ik loop onderaan de helling, wil onder de draden door, daar is weiland. Ik probeer niet door de viezigheid te stappen, ik wil niet door die viezigheid stappen. Waar heel de mensheid zijn ogen voor sluit, van wegkijkt, daar moet ik doorheen. Ik wil dat niet meer…”
Zijn stem breekt.
Aruna weet niet wat destructiemateriaal is.
Het allerlaatste afval van de vleesindustrie. Hoog-en laag-risico dierlijk afval.
Haar vraag, en zijn sec antwoord, trekt hem uit het droomverhaal.
Nu vertelt zij hem zijn droom. Hij is terug daar. Zijn gezicht is een maskerade van ongeloof, pijn, verontwaardiging, walging… Opnieuw die stille kreet: “Waar heel de mensheid zich van afkeert, daar moet ik telkens opnieuw doorheen.”
Onder de maskerade wordt de gevoelige jongen zichtbaar, de jongen die zo veel van zijn hond hield dat hij dierenarts wilde worden. De man zijn tranen worden zichtbaar.
Al tientallen jaren is het geleden. De varkenspest brak uit. Boeren werden gedwongen tot een massaslachting… voor het overgrote deel gezonde varkens… . Hij was deel van de beleidsbeslissing… tot op de dag van vandaag een nachtmerrie. Destructiemateriaal.
Aruna zegt: “Wat een moed om juist daar te zijn waar alle mensen hun ogen voor sluiten.”
Hij knikt doch de maskerade blijft.
Aruna vraagt : ”Wat kan jij doen om de varkens en daarmee ook alle boerderijdieren alsnog te eren?”
Nu knikt hij vanuit heel zijn wezen… vol bereidheid… en radeloosheid.
“Hoe doe je dat in de weerschijn van een massamoord?”
Een vrouw vertelt dat ze ‘s ochtend langs een vlaamse gaai fietste die overreden was. Iets in haar wilde stoppen, hem van de straat halen en in het gras leggen. Schroom hield haar tegen. Na deze droom weet ze dat ze terug naar het verkeersslachtoffer zal fietsen en hem neerleggen in de aarde onder een struik.
Aruna herinnert zich hoe ze eens in het struikgewas een vogel hoorde roepen in doodsnood en hoe ze bevroor. Doch een klein meisje nam de vogel in haar armen, verborg hem onder haar vestje en daar is hij rustig gestorven. Het was een vlaamse gaai.
Wat in het grote onmogelijk lijkt, vindt vaak rust in de kleine, eenvoudige gebaren.
Een andere deelnemer, een kunstenaarsziel, zoekt een foto op internet van Joseph Beuys, ‘How to explain pictures to a dead hare?’, en maakt zo wat onzegbaar is in het verhaal van deze dromer zichtbaar voor de wereld.