de moedergroep

Met vijf zijn ze, vier vrouwen en één man.
Ze noemen zich de moedergroep.
Hij noemt zich een moederlijke man. Zijn vrouw is thuis gebleven tot de kindjes drie waren, daarna is hij deeltijds gaan werken zodat er voldoende tijd is voor de kinderen. Dat hebben ze zo afgesproken.
De vrouwen zijn al van in den beginne thuis gebleven voor de kinderen, en liggen omwille van die keuze onder vuur. Ze krijgen voortdurend de commentaar dat ze hun kinderen vervreemden van de maatschappij, dat ze zich sociaal niet kunnen integreren en achterstand zullen oplopen omdat kindjes al van in de crèche en de peuterklas sociale en intellectuele vaardigheden krijgen aangereikt…
Een kind groeit vanzelf weg van zijn ouders, dat is zo mooi om te zien. Zij willen hun kind niet van jongsaf harden. Ze willen het ritme van hun kind volgen en delen met vuur hun ervaring hoe kinderen al spelend vanzelf van je weg groeien. Ze krijgen voortdurend negatieve commentaar op hun keuze. Worden aanzien als vrouwen die parasiteren en niet willen werken. Hun pijn is groot, hun verontwaardiging sterk…

Aruna geeft hen ruimte om  hun gemoed luchten.
Een storm van boosheid en verdriet. Ze vertellen heftig dat ze hun kinderen op hun eigen ritme willen laten groeien, dat ze zorgen dat ze omringd zijn door mensen die van hen houden en in hun leven aanwezig blijven zodat ze niet telkens moeten hechten en onthechten wat wel zou gebeuren bij steeds wisselende kinderopvang. Ze willen dat ze opgroeien in het vanzelfsprekende vertrouwen hebben dat wie van je houdt, blijft…dat in vrij kunnen spelen met andere kinderen…
Zo kunnen ze hun eigen weg zoeken, en soms is dit ver weg, in de wetenschap dat ze altijd kunnen terugkeren…
Ze zijn boos omdat ze gezien worden als profiteurs die niet bijdragen aan de maatschappij, terwijl zij net geen ziekte- of werkloosheidsuitkeringen claimen, er voor hen geen kinderopvang kosten zijn, ze tijd hebben voor de oude buurvrouw die ook blij is om de kindjes te zien…
Grote huizen, dure reizen zijn aan hen niet besteed… wel eenvoudig leven en er voor elkaar zijn. Dat staat natuurlijk haaks op de maatschappelijk norm van zo veel mogelijk consumeren zodat de economie draait…

Als de storm wat geluwd is, zoekt Aruna naar de juiste woorden, ze wil niet in de polarisatie gaan tussen thuisblijvende ouders en ouders die beide uit werken gaan. Het is zoeken naar  een midden… hoe kan elke vrouw, elke man…in het ouder zijn  trouw zijn aan zichzelf met respect voor de levenskeuzes van andere ouders.

Ze voelt hun weerstand. Omdat ze zo onder vuur liggen zoeken ze bij haar iemand die onvoorwaardelijk achter hen staat. Daarom vertelt ze het verhaal van een vriendin. Zij heeft vier kinderen. Vier uitzonderlijk mooie en stralende kinderen. Ze heeft  de keuze gemaakt om thuisonderwijs te geven. Later hebben enkele mensen uit hun omgeving zich aangesloten.
Twee van haar kinderen wilden in hun tienerjaren graag naar een gewone middelbare school. Dat hebben ze twee jaar zonder problemen en met plezier gedaan. Na twee jaar wilden ze terug thuisonderwijs volgen omdat dat hen meer ruimte gaf om bezig te zijn met hun andere interesses.
Het zijn opvallend mooie en hartelijke kinderen die hun eigen weg gaan.
De oudste is net met glans geslaagd voor zijn bachelor, zijn broer koos voor tuinbouw en heeft al een eigen bedrijf.

Aruna  merkt hoe de moedergroep zich ontspant, zich erkend voelt, hoewel ze zelf  niet met thuisonderwijs bezig zijn. Maar het sluit wel aan bij hun levensvisie: het belang van vrij spelen voor de ontwikkeling van je kind, als ouder aanwezig zijn, het ritme van je kind volgen, het kind aannemen in wie het is en van daaruit samen op weg gaan…vertrouwen in de eigenheid van  je kind…

Nu is er ruimte om ook erkenning te vragen voor ouders die een andere visie hebben, meer conform met de maatschappelijke tendenzen. Tonen van respect voor andersdenkenden, geeft een basis om respect te vragen voor je eigen manier van leven, voor wat voor jouw wezenlijk is.

Dit was voldoende voor één gesprek. De ouders gaan gesterkt naar huis.
Aruna slaakt een diepe zucht, geen makkelijk gesprek omdat de levensvisie van de moedergroep inderdaad maatschappelijk in de verdrukking komt.
Leunend tegen de oude berk sluit ze even de ogen.