DE MOED DER WANHOOP

Eind maart. Tijdens de koude wintermaanden werkt Aruna enkel individueel bij de paarden, nu is er weer een groepsmoment.
Een haar onbekende man, immens droef en duidelijk op zijn ongemak, trekt haar aandacht. Hij merkt het en kijkt haar intens aan.
Een driejarig hengstveulen gaat in de weide liggen. Aruna kijkt naar het veulen, de man begint te snikken.
Zijn zoontje van vier is gestorven.
Ara, de moedermerrie gaat bij het veulen staan.
De man stamelt: “Ik kan niet blijven, ik kan niet bij mijn vrouw en kinderen blijven.”
Eén van de deelnemers vraagt of ze zijn vrouw mag vertegenwoordigen en gaat schuin naast hem staan. Ze kijkt verbolgen. De man verstijft.
Aruna vraagt hoeveel kinderen ze hebben.
“Met haar heb ik twee tienerzoons. Zij weet niet van mijn andere relatie en de zoon die we samen gekregen hebben.”
“De zoon die gestorven is?”
Hij knikt.
Er komen twee vertegenwoordigers voor de tienerzoons naast moeder staan.
Het is nu even heel stil in de weide.
De man zegt: “Ik kan hier niet blijven staan.”
Langzaam stapt hij naar het veulen en knielt neer.
De jonge hengst komt recht en dartelt de weide in. De moedermerrie blijft  bij de man staan.
De vertegenwoordigers voor de moeder en de tienerzoons kijken verbijsterd.
Aruna vraagt hem terug  bij de groep te komen.
Hij schudt zijn hoofd.
“Je hebt hier nog iets te klaren.”
De moedermerrie wandelt weg van de man.
Langzaam komt hij recht en stapt met moede voeten naar de opstelling.
De leidende hengst is inmiddels bij de moeder en de tienerzoons gaan staan.
De man zegt: “Ik kan hier niet blijven. Ik hoor bij hen.”
Hij kijkt naar het veulen dat terug bij de moedermerrie staat.
“We zijn in leven en dood verbonden.”
Eén van de zoons protesteert en zegt hard: “Ook wij zijn met u en uw bedrog verbonden.”
De man vraagt:”Mag ik vertrekken? Ik wil naar huis.”
Aruna antwoordt: “Waar is thuis?”
Er verschijnt even een zweem van schuld op zijn gezicht.
“Je hebt te leren om te blijven, ook als het moeilijk is.”
Ze bedankt de representanten, die gaan even rollebollen in de weide.
Tegen de man zegt ze: “Neem je tijd. Verlies van een kind draag je je leven mee.  En ook bedrog heeft veel tijd nodig om uit te klaren.”
Hij knikt.
Aruna zegt: “Bedankt om te komen met zo’n gevoelig thema. Daar is moed voor nodig.”
De man antwoordt: “En wanhoop.”