AFSCHEIDSBRIEF
oorsprong van het verhaal: gesprek

Ze zijn samen bij Aruna: zijn geliefde, zijn moeder, zijn zus, zijn hartsvriend.
Vol tranen geven ze haar de afscheidsbrief.
Zal ik hem voorlezen?
Ze knikken.

ik ben heengegaan
loop niet verloren in de vraag waarom
ik weet het niet

jullie liefde heeft mij gesterkt
om de roep naar het hiernamaals te volgen
niet wetend waar naartoe

ik weet dat ik voor altijd
een plek heb in jullie hart
hoe lang duurt altijd

en lieve Els
ik weet dat ge samen kinderen wou
en kan ze u niet geven

ik weet niet of liefde eeuwig duurt
en hou van jullie
niet wetend of ik er nog zal zijn

lieve moeder
ik weet dat ge er altijd voor me zijt
en graag had willen praten

hoe praten over waar geen woorden zijn
ik volg de roep
en voel een buitenaardse rust en vrede

in stilte ben ik gegaan
naar het grote onbekende
ik hou van jullie

Aruna’s ogen vullen zich met tranen.
En allen voelen ze hoe een diepe liefde de ruimte vult.
Geen wanhoop, geen kwaad woord, geen verwijt
alleen liefde voor de zoon, echtgenoot, broer, vriend die is heengegaan.

Samen huilen doet hun verdriet langzaam smelten,
ze zullen nog veel huilen voor het weggesmolten is
en helemaal weg zal het nooit zijn, het gemis en de liefde blijven.

Dit is de meest wonderlijke ontmoeting die Aruna heeft meegemaakt.
Ze kijkt nog lang naar de zwanen op de vijver, vervuld van een diep respect voor deze rouwende, liefhebbende, aanvaardende mensen… er zijn geen woorden voor.