AARDVADER

oorsprong van het verhaal: relatiedag

Een jong koppel neemt deel aan de relatiedag. De vrouw houdt zich wat afzijdig, brengt dan toch een droom in.

Mijn vader en zijn nieuwe vrouw.
Ik loop met hen mee, maar vader is met al zijn aandacht bij de vrouw, heeft haar hand vast, zorgt dat zij zich goed voelt.
Ik wil iets vertellen, maar hij hoort me niet. Ik besta niet.
Dan is er links van mij een wand in zand. Er keert zich iets om in mijn binnenste, het voelt heel eng. Ik loop tegen de wand aan en roep de ziel uit mijn lijf. Ik voel me als aarde, opgedroogde aarde. Dan is er rechts van mij een grote man. Hij is zandkleurig, de verpersoonlijking van de aarde… de aardvader.

De vrouw vertelt de droom met een afgemeten gezicht.
Aruna zegt: ‘Wat een intense, bijzondere droom.’
De vrouw reageert niet.
‘Wat mis je hem, je vader.’
Schijnonverschillig haalt ze haar schouders op.
‘Wat maakt dat je deze droom inbrengt?’
Weer die schouderophaling: ‘Freek wilde komen, ik moet toch iets zeggen’
Aruna kijkt naar Freek.
‘Herlinde is er en ze is er niet.’
‘Ja dat zie ik.’
‘Herlinde, je hebt je droom verteld, een intense droom. Ik werk er alleen maar mee als jij een volgende stap wil zetten.’
Haar masker breekt, ze knikt.
‘Ok, mag ik je droom aan jou vertellen?’
Ze knikt opnieuw

‘Je bent bij je vader en zijn nieuwe vrouw.
Je loopt met hen mee, maar vader is met al zijn aandacht bij zijn nieuwe vrouw, heeft haar hand vast, zorgt dat zij zich goed voelt.
Je wil iets vertellen, maar hij hoort je niet. Alsof jij niet bestaat.
Links van jou is een wand in zand. In je  binnenste keert zich iets om, het voelt heel eng. Je loop tegen de wand aan en roep de ziel uit je lijf. Je voel jezelf  als aarde, opgedroogde aarde.  Rechts van jou staat een grote man. Hij is zandkleurig, de verpersoonlijking van de aarde… de aardvader.’

Nu huilt ze.
“Ik mis hem zo sinds hij bij zijn nieuwe vrouw woont. Ik kan bij hem niet meer thuiskomen”
“Hoe lang woont hij er al?”
“Zeven jaar.”
“Zeven jaar en het lijkt alsof het gisteren gebeurd is. Het doet nog even veel pijn?”
Ze knikt.
Freek vult aan: “We wilden net vertellen dat we gingen samen wonen. Maar hij was ons voor.”
“Hij had net tegen moeke vertelt dat hij haar ging verlaten voor een andere vrouw. Toen ben ik nog een jaar thuis gebleven, tot hij het ouderlijk huis verkocht. Dan ben ik bij Freek gaan wonen.”
“Wat is dat hard.”
De vrouw knikt voluit, dat is het. Ze is nu helemaal aanwezig.
“Is het goed om geïnspireerd door de droom een constellatie op te stellen? Ik wil je graag een fysiek beeld meegeven.”
Het is goed.

Aruna vraagt een representant voor de Aardvader, naast hem een representant voor Herlinde.
Voor de Aardvader hem zet ze vader neer en een eindje verder een representant voor Freek die naar hen kijkt.

En gebeurt weer dat wonderlijke: de oerbeweging  die zich vanzelf ontvouwt.
De representant van de Aardvader legt zijn hand op de rug van vader en knikt naar  Herlinde. Zij  beweegt naar vader, gaat naast hem staan. De representant voor Freek kijkt vol liefde naar zijn vrouw. Vader neemt zijn dochter bij de hand en brengt haar naar Freek, geeft hem haar hand.

Herlinde en Freek staan met tranen in hun ogen te kijken.
“Zijn jullie getrouwd?”
“Neen.”
“ Neem even tijd om dit beeld in te ademen.”
Ze geven elkaar de hand
“Misschien word het tijd om haar vader om haar hand te vragen.”
Freek glimlacht, knikt ja en kijkt zijn vrouw aan.

De andere deelnemers vragen om zelf de beweging te mogen lopen.
De mannen gaan om beurt als representant voor de Aardvader staan.
Er heerst een gewijde stilte.

Na de pauze komt er bij één van de mannen enige scepsis:“Zijn dit niet wat archaïsche beelden? Horen ze nog wel bij deze tijd?”
Aruana antwoordt: “In mijn beleving zijn het oergebaren, waarvan ik kon zien dat ze iedereen raken. Ook jij was geraakt.”
“Ja, omdat ik mee ging in de groepsbeleving.”
“Ja, een groep kan je hierin meenemen. Innerlijk het gebaar toelaten geeft bedding en kracht. Als het norm wordt dat je de hand van je vrouw moet vragen aan de vader of dat je moet trouwen, dan verliest het gebaar zijn kracht.”
“En waarom niet aan de moeder?”
“Omdat een kind meer in de eenheid met moeder leeft en vaderenergie nodig heeft om het de wereld in te sturen. En elke moeder heeft vaderenergie en vice versa, maar het fysieke man of vrouw zijn versterkt dat.”

Een andere vrouw herkent het verdriet. Haar man heeft haar verlaten voor een andere vrouw, haar dochters voelen zich ook verstoten en willen hem niet meer zien. Haar man geeft haar de schuld, maar ze kan er niets aan doen. Ze weet niet hoe ze hen kan helpen.
“Vader is de eerste man in hun leven. Bijna alle meisjes zeggen het: ‘Vake, ik ga met je trouwen.’ (en zonen met hun moeder). Het is belangrijk hen hierin aan te nemen. Als vader en moeder liefdevol naast elkaar staan, dan groeien ze hier vanzelf uit. Maar als ouders scheiden, hebben ze het gevoel dat ook zij hun vader verliezen. Ze staan niet meer op de eerst plaats, de energie gaat naar de nieuwe vrouw. Het is belangrijk hun pijn aan te nemen en hen uit te leggen dat dit tijd nodig heeft. Hun vader verstoten zou alleen maar meer pijn doet.
Vandaar is het ook zo mooi dat de droom van Herlinde het beeld van een Aardvader aanreikt waarin alle menselijk tekort van vader tot rust kan komen.”
“En hoe gaat het bij lesbische vrouwen?”
“Daar kan ik geen sluitend antwoord op geven. Maar ook daar is vaderenergie nodig om uit de eenheid met de moeder te komen.”

De scepsis is gaan liggen. Aruna vraagt Herlinde of ze haar droom nog eens wil vertellen.
Ze spreekt met heldere stem:
Ik ben bij mijn vader en zijn nieuwe vrouw, ze lopen hand in hand.
Vader is met al zijn aandacht bij de vrouw, zorgt dat zij zich goed voelt.
Ik wil iets vertellen, maar hij hoort me niet. Ik besta niet.
Dan is zie ik de wand, helemaal van zand.  Iets in mijn binnenste keert zich om, het voelt heel eng.  Ik loop tegen de wand aan en roep de ziel uit mijn lijf. Ik voel me als aarde, opgedroogde aarde. Dan is er rechts van mij een grote man. Hij is zandkleurig, de verpersoonlijking van de aarde… de aardvader.

Er ontstaat opnieuw een gewijde stilte waarin de beelden tot leven komen en hun ziel voeden.